Wie ik ben
Joke Fioole
Ik ben Joke Fioole, echtgenote, moeder, oma, dochter, zusje, vriendin en collega zorgverlener of te wel verpleegkundige. Ik ben geboren in de jaren 60, onder de rook van Rotterdam. Sinds 2020 woon ik in Maurik, een prachtig dorpje in de Betuwe.
Mijn hobby’s zijn ”werken met kleur” zowel in kleding, tuin als in interieur. Ik word blij van kleuren zoals rood, oranje en paars. Ik hou ook van reizen naar de meest kleurrijke landen zoals Marokko, India en Nepal. Soms combineer ik het reizen met vrijwilligerswerk zoals in 2019. Ik was toen in Nepal en heb genoten van de mensen in een verpleeghuis. Het is goed voor mij om af en toe eens buiten mijn grenzen te kijken.
Geen dag is hetzelfde
Ik reis graag, ook in mijn beroep als verpleegkundige. Ik werk bij de mensen thuis en reis van de ene persoon naar de andere persoon, van het ene gezin naar het andere gezin, van de ene cultuur naar de andere cultuur. Want ieder mens, ieder gezin brengt zijn eigen cultuur met zich mee. Dat vind ik mooi.
Ik weet nog goed dat ik koos voor een beroep in de zorg. Ik was 18 jaar en werkte op een afdelingskeuken van een klein ziekenhuis. Er ging een wereld voor mij open. Ik wist vanaf dát moment wat ik wilde voor de rest van mijn leven; ik wilde iets voor een ander kunnen betekenen in een moeilijke fase van zijn of haar leven. Ondertussen ben ik 40 jaar verder en ik heb als verpleegkundige ervaring opgedaan in het ziekenhuis, de thuiszorg en het verpleeghuis. Daarnaast heb ik mijn vak doorgegeven op scholen als stage docent. De zorg is veranderd maar ook in deze tijd zou ik zó weer kiezen voor een beroep in de zorg. Geen dag is hetzelfde, geen mens is hetzelfde. Iedere situatie is een uitdaging.
Zorg in de laatste fase van het leven
Ziekte, rouw en gemis zijn voor mij geen onbekenden. Mijn eerste man overleed aan kanker. Mede daardoor heb ik door de jaren heen steeds meer affiniteit gekregen met de zorg in de laatste fase van het leven. Al het onbelangrijke valt weg in deze fase, wat overblijft is de essentie van het bestaan. Er komen vragen naar de oppervlakte drijven die wellicht lange tijd vooruit zijn geschoven, of waar nooit is over nagedacht. Levensvragen die de aandacht vragen als de dood in zicht komt. Het is dan fijn om hierover te praten, maar heel vaak luister ik en ben ik alleen maar stil.
Ik heb in 2018 de opleiding gevolgd tot Casemanager Dementie. Wat bijzonder om mensen met dementie en hun mantelzorger bij te staan in dit moeilijke proces. Een proces met lichamelijk en geestelijk verval waar zorg en begeleiding bij nodig is. Het is vaak zoeken wat voor de cliënt het beste is: kan de cliënt nog thuis blijven wonen en welke hulp heeft hij of zij daar bij nodig? Ik kan daarin een positieve rol vervullen. Persoonlijke aandacht en begeleiding is waar ik voor sta.
Afgelopen jaren heb ik mij verdiept in de rol van coach en een opleiding daartoe gevolgd. Ik vind het fijn om naast zorg en begeleiding ook handvatten te bieden in een periode van rouw en gemis.
Welke zorg of begeleiding ik ook geef, ik geef deze vanuit mijn hart.