Ohhh dat is altijd verdriet, dat lijkt mij zo zwaar….hoor ik de mensen om mij heen zeggen als ik vertel dat ik oa terminale zorg in de thuissituatie verleen.
En ja…afscheid nemen doet pijn, dat is verdrietig. Dat geldt voor iedereen. De meeste mensen willen zolang mogelijk uitstellen dat ze gaan overlijden. Dat we gaan overlijden weet we allemaal. Maar zegt die ene zoon; als ik zo honderd kan worden als mijn moeder dan teken ik er voor.
Of zegt die meneer van 85 jaar…ik wil nog een poosje verder leven voor mijn kinderen. Of zegt die moeder van 50 jaar…ik wil zo graag mijn kleinkind nog vasthouden die over 6 maanden wordt geboren…
Zo begrijpelijk allemaal.
Soms accepteert men dat het sterven bij het leven hoort ook al is dat eerder dan verwacht. Verlangens worden opzij geschoven. Men accepteert, men berust. Zijn deze mensen dan levensmoe of depressief. Nee dat zijn ze niet. Zijn deze mensen erg oud…nee dat hoeft niet zozeer. Ook relatief jonge mensen kunnen berusten in het feit dat zij eerder gaan overlijden dan ze aanvankelijk hadden gehoopt.
Dat betekent niet dat deze mensen zonder verdriet de reis tegemoet zien. Verdriet naast berusting en berusting naast verdriet.
Het mag er allemaal zijn. Iedereen sterft op zijn eigen manier en daar open voor staan, dat iemand gunnen…dat hoort bij goede zorg verlenen. Dat is wat ik graag wil.
Zorg verlenen zoals u het wenst.
Gr joke